Druga część światowego bestsellera, czyli "Szklany Miecz" Victorii Aveyard

 

Tytuł: Szklany Miecz
Tytuł oryginału: Glass Sword
Seria: Czerwona Królowa (tom 2)
Autor: Victoria Aveyard
Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte
Data wydania: luty 2016
Liczba stron: 560

"Nikt nie urodził się złym człowiekiem, tak samo jak nikt nie rodzi się samotny. Stajemy się tacy przez wybory, których dokonujemy, i okoliczności, w jakich przychodzi nam żyć"

Długo wyczekiwana przez miłośników „Czerwonej Królowej”, okrzykniętej światowym bestsellerem kontynuacja, niedawno pojawiła się w księgarniach. Ja również byłam nastawiona do niej bardzo entuzjastycznie, ponieważ zakończenie pierwszej części wywołało we mnie głęboki niedosyt. Wprawdzie książka bywała miejscami schematyczna, a półki w księgarniach są obecnie zasypywane przeróżnymi dystopiami, ale historia Mare ma w sobie coś magnetyzującego, co pochłania czytelnika do ostatnich stron. Można powiedzieć, że przedstawiam całkowicie sprzeczne rzeczy, aczkolwiek trudno mi dokładnie sprecyzować emocje, które buzują we mnie po lekturze „Szklanego Miecza”. Obawiałam się, że kontynuacja nie dorówna części pierwszej, a co się okazało?

Opis może zawierać spoilery do tomu pierwszego!

Mare Barrow dołącza do rebeliantów, ale mimo to, nie potrafi im zaufać. Zaczyna szkolenie tzw. Nowych, osób, które mają czerwoną krew, a umiejętności Srebrnych. W ukryciu przemierza królestwo, aby zwerbować ich jak najwięcej, a także uratować przed bezlitosnym nowym królem. Ona sama jest poszukiwana i żyje ze świadomością, że każdy dzień może być tym ostatnim. W wypełnieniu misji pomaga jej wojowniczka Farley, przyjaciel z dawnych lat Kilorn, a także prawowity następca tronu – Cal.

Koniec spoilerów!

Jeśli czytaliście moją recenzję „Czerwonej Królowej” zapewne wiecie, że kontynuacja nie mogłaby mnie ominąć, ponieważ pierwsza część naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyła. Często zdarzają się sytuacje, gdy druga wypada słabiej od poprzedniej, ponieważ akcja staje się odrobinę naciągana, aby wybuchnąć w trzecim tomie trylogii. O ile miałam już do czynienia z kilkoma takimi przypadkami, o tyle mogę stwierdzić, że tym razem nic takiego nie nastąpiło. Wręcz przeciwnie! Pierwsza część zachwyciła mnie bardzo dobrze skonstruowanym światem, nietuzinkowymi bohaterami, a także szczegółowo przemyślaną fabułą, która nie pozwala czytelnikowi oderwać się, aż do ostatnich stron. Druga część natomiast, przyniosła mi to wszystko w jeszcze większej dawce!

„Każdy może zdradzić każdego” – to właśnie powiedzenie przewija się w książce wielokrotnie. Autorka zaskoczyła mnie już ogromnie pod koniec pierwszego tomu, a teraz zrobiła to ponownie. Co jest jednym z największych atutów „Szklanego Miecza”? Nieprzewidywalność. Czytelnik, zarówno jak główna bohaterka, nie ma pewności komu zaufać. Mimo, że niektóre postacie wydają się bardzo wiarygodne, to już raz przekonałam się, jakie zaskoczenie potrafi zagwarantować Victoria Aveyard i zaskutkowało to tym, że do ostatnich stron nie mogłam przewidzieć, ile jeszcze zwrotów akcji mnie czeka. Wydawałoby się, że fabuła będzie raczej przewidywalna, jako że to kolejna z wielu dystopii, a tutaj nic podobnego!

"Wszyscy i wszystko może nas zdradzić. Nawet nasze własne serce"

Konstrukcja bohaterów to element, którym autorka po raz kolejny nie zawiodła. Nie ma tu wyraźnego podziału na tych „dobrych” i na tych „złych”, a postacie nie są jednoznaczne. Trudno określić motywy, które nimi kierują, przez co nieraz ich decyzje są kompletnym zaskoczeniem. Widać również przemiany zachodzące w głównej bohaterce Mare, pod wpływem niecodziennych zdarzeń, przed którymi nigdy nie przypuszczała, że zostanie postawiona. Zaimponowała mi jej odwaga, a także umiejętność racjonalnego myślenia. Co więcej, bardzo spodobało mi się to, że autorka nie uczyniła z niej niepokonanej buntowniczki, ale wyraźnie nakreśliła także jej słabości. Chwile, kiedy to dziewczyna przestaje sobie radzić z obowiązkiem jaki na niej spoczywa, chwile, kiedy odstawia rodzinę na drugi plan i przestaje zwracać uwagi na uczucia innych, a poddaje się chłodnym kalkulacjom i izoluje od otoczenia mogą wywołać oburzenie u czytelnika, ale ja uważam, że to właśnie one sprawiają, że cechy i charakter Mare są nam jeszcze bardziej bliższe, ponieważ to świadczy o tym, że główna bohaterka jest tak naprawdę bardzo ludzka i rzeczywista.

"Nawet jeśli jestem mieczem, to nie zostałam zrobiona ze stali, ale ze szkła, i czuję, że powoli zaczynam pękać"

Mogłabym jeszcze wiele opowiadać o Mare, ale sądzę, że inne postacie „Szklanego Miecza” zasługują na równie wielką uwagę. Farley, Kilorn, Shade… Oni nie są jedynie drugoplanowymi bohaterami, którzy niewiele wnoszą do fabuły. Każda z tych osób wyróżnia się własnym charakterem, bardzo dobrze dopracowanym i dokładnie ukazanym, a nie tylko powierzchownie nakreślonym, tak jak to niestety często się zdarza. Ich emocje w wielu momentach są również bardzo istotne, wychodzą na pierwszy plan, dzięki czemu książka nie jest jednostajna czy monotonna.

Chwała autorce za to, że nie zapomniała się przy tworzeniu wątku miłosnego! Obawiałam się na początku, że połowa książki będzie zapełniona rozmyślaniami miłosnymi Mare, przez co straci całą swą odwagę i silny charakter, ale zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona. Druga część trylogii zdecydowanie jest bardziej obfita w akcję, niż wyżej wspomniane momenty. Miłość została odsunięta na drugi plan, a bardziej uczuciowe chwile należą w książce do rzadkości i pojawiają się zaledwie kilka razy. Jestem za to naprawdę niezmiernie wdzięczna autorce, ponieważ nie wytrzymałabym psychicznie, jeśli Mare, otoczona ogarniętym buntem królestwem, myślała tylko o księciu. Wątek miłosny nie jest w żaden sposób przesłodzony, lecz został jedynie delikatnie zarysowany i w tej części nie odgrywa znaczącej roli.

Fabuła oczywiście trzyma w napięciu do ostatniej strony, a mimo, że akcja toczy się szybko, to nie składa się jedynie z samych dialogów, ale autorka rozwija stworzoną w poprzedniej części wizję utopijnego świata. Zakończenie to po prostu mistrzostwo i widzę, że Victoria Aveyard lubi igrać z czytelnika. Jak można przerwać w ten sposób akcję? Chociaż z drugiej strony jest to zabieg bardzo skuteczny, ponieważ teraz z pewnością nie wyrzucę tej lektury z pamięci. I pomyśleć, że premiera trzeciej części dopiero w przyszłym roku…

Podsumowując, „Szklany Miecz” to bardzo dobra kontynuacja „Czerwonej Królowej” i z pewnością gratka dla miłośników tego gatunku. Nie będę po raz kolejny rozwodzić się o wszystkich aspektach, które mnie zachwyciły, powiem tylko, że jeśli komuś spodobała się część pierwsza, to z pewnością nie zawiedzie się na drugiej. Pozostaje mi tylko oczekiwanie na premierę ostatniego tomu trylogii za rok i rozmyślanie jak uda mi się wytrwać przez ten czas.

Moja ocena: 8,5/10

Książka bierze udział w wyzwaniu "Klucznik".