Przenieśmy się do czasów XIX-wiecznej Anglii, czyli "Duma i uprzedzenie" - Jane Austen

Tytuł: Duma i uprzedzenie
Tytuł oryginału: Pride and Prejudice
Autor: Jane Austen
Seria: Angielski Ogród
Wydawnictwo: Świat Książki
Data wydania oryginału: styczeń 1813
Liczba stron: 368

"Duma związana jest z tym, co sami o sobie myślimy, próżność zaś z tym, co chcielibyśmy, żeby inni o nas myśleli"

XIX-wieczna Anglia to czasy, kiedy kobiety nosiły długie suknie, wybierały się na bale i myślały jedynie o zamążpójściu. To czasy, kiedy mężczyźni zachwycali szarmancją i uprzejmością, a niejednokrotnie ich jedynym zmartwieniem było znalezienie właściwej żony. Właśnie do takich czasów zabiera nas najgłośniejsza powieść Jane Austen, „Duma i uprzedzenie”. Przenieśmy się więc o dwieście lat wstecz…

Państwo Bennetowie mają jedno zmartwienie. Przyszła pora, aby wydać za mąż ich pięć dorosłych córek. Niespodziewanie pojawia się ku temu okazja, kiedy sąsiedzką posiadłość zamierza dzierżawić pewien młody i przystojny człowiek. Co więcej, wraz z nim przyjeżdża jego bogaty i arogancki przyjaciel, wywołując obruszenie i wiele plotek w spokojnym i cichym miasteczku.

„Jest prawdą powszechnie znaną, że samotnemu, a bogatemu mężczyźnie brak do szczęścia tylko żony”. Pierwsze zdanie tej książki jest wyjątkowo wymowne. Jednakże wbrew pozorom, ta książka nie skupia się tylko na jednym temacie – zamążpójściu. „Duma i uprzedzenie” to powieść o zetknięciu się ze sobą różnych warstw społecznych, pełna kontrastów, ale i również niepowtarzalnego humoru.

Dlaczego warto przeczytać tę książkę? Wydaje mi się, że jedno słowo – klasyka – mogłoby zakończyć całą sprawę. Trzeba jednak szczerze przyznać, że klasyka nie zawsze kojarzy nam się z czymś ciekawym. W tym wypadku, jest wiele powodów, dla których ta książka stała się jedną z moich ulubionych, a fakt, iż jest to klasyka literatury angielskiej, wcale nie jest moim koronnym argumentem. 

 "Świat cierpi na brak mężczyzn, szczególnie tych, którzy są cokolwiek warci"

Przede wszystkim, niezwykły klimat. Jane Austen idealnie nakreśliła realia życia w tamtych czasach. Jak to wygląda na prowincji, jak w wielkim mieście i przede wszystkim, co się stanie jeśli te dwie sfery zetkną się ze sobą. Czytając tę książkę, miałam tak właściwie wrażenie, jakbym oglądała film , o wiele bardziej wartościowy niż wiele podręczników do historii, ponieważ pokazuje przede wszystkim codzienne życie. Na ten wyjątkowy klimat składa się wszystko, język, humor, stylistyka i bohaterowie. No właśnie, bohaterowie!

Pamiętam, że czytając „Wichrowe Wzgórza” największe wrażenie zrobili na mnie bohaterowie. Zastanawiałam się, czy podobnie będzie w przypadku „Dumy i uprzedzenia”. Po przeczytaniu książki, doszłam do wniosku, że to właśnie bohaterowie pozwolili nam sobie tak dokładnie unaocznić XIX-wieczną Anglię, to ich barwne sylwetki rysują obraz życia w tamtych czasach. Genialnym zabiegiem było skontrastowanie ich charakterów, pokazanie tylu różnych osobowości, które urozmaicają książkę i wzbogacają ją o wyjątkowy humor. No bo powiedzmy szczerze, kogo nie zachwycił sarkazm pana Benneta? Zaczynam tak trochę nie po kolei, od postaci drugoplanowych, ale może to dlatego, że one  odgrywają bardzo istotną rolę. Jak już wspomniałam to nie jest historia miłości dwójki głównych bohaterów. Tak naprawdę, to można powiedzieć, że każda z postaci tworzy osobny wątek. Mamy główną bohaterkę Elżbietę, jej czwórkę sióstr, rodziców, pana Bingleya, który przyjeżdża wraz ze swoją siostrą i przyjacielem, panem Darcy, w sąsiedztwo rodziny Bennetów. A jest to jedynie kilka ważniejszych postaci, ponieważ w książce występuje wiele innych bohaterów, którzy również mają wpływ na historię. Elżbieta to osoba niezwykle inteligentna i można powiedzieć, że nie do końca wygląda, czy zachowuje się jak typowa kobieta tamtych czasów. Nie interesują ją goszczący w miasteczku oficerowie, nie plotkuje z przyjaciółkami o nadchodzącym balu, zamiast tego uwielbia czytać, a wdając się w konwersacje ma zawsze w zanadrzu sarkastyczne docinki. Uwielbiałam śledzić jej dialogi z panem Darcym, gdyż oboje podejmują naprawdę ciekawe tematy, a nie rozmawiają jedynie z grzeczności o pogodzie na najbliższe dni, jak to wiele ich znajomych. Warto też wspomnieć, że ich uwagi bywają naprawdę celne, przez to również humorystyczne. Moim faworytem jest jednak pan Bennet i naprawdę nie jestem w stanie oddać w słowach geniuszu tej postaci. Po prostu trzeba przeczytać książkę i samemu się przekonać!

"- Masz twardy orzech do zgryzienia, Elizabeth. Od tego dnia staniesz się obcą dla jednego z rodziców. Matka nie chce cię znać, jeśli nie wyjdziesz za pana Collinsa, zaś ja, jeśli to uczynisz"

Można powiedzieć, że Jane Austen namalowała bardzo realistyczny obraz życia w XIX-wiecznej Anglii. Nie byłoby jednak takiego wrażenia, gdyby nie barwny język i stylistyka. Liczne opisy nie sprawiają, że powieść staje się nużąca, wręcz przeciwnie. Z każdą stroną coraz bardziej zagłębiamy się w tamtejszy klimat, możemy to odczuć w innym sposobie życia, dialogach, ale przede wszystkim opisach. Jestem również pełna podziwu dla autorki za wplecenie tylu trafnych spostrzeżeń do dialogów, dzięki którym śledzenie ich do istna uczta dla oka!

Głównym wątkiem tej książki jest jednak miłość, ale to wcale nie oznacza, że wychodzi ona ewidentnie na pierwszy plan, przyćmiewa wszystko dookoła, a ukartowane i sztuczne rozmowy bohaterów, to tak naprawdę „czułe wyznania”. W „Dumie i uprzedzeniu” wszystko rozwija się stopniowo, nie spotkamy tu tej przysłowiowej „miłości od pierwszego wejrzenia”, a rodzące się uczucie musi wyjść naprzeciw społecznym kontrastom.

Owszem, mogę stwierdzić, sięgnijcie po tę powieść, przecież to klasyka. To po prostu wypada znać. Ale to byłoby z mojej strony dużym niedomówieniem. „Dumę i uprzedzenie” warto przeczytać przede wszystkim ze względu na wyjątkowy klimat objawiający się we wszystkich aspektach tej książki. A jeśli jesteście zmęczeni płytkimi bohaterkami, czy schematycznymi wątkami miłosnymi, które tak często pojawiają się w książkach młodzieżowych, poznajcie Elżbietę i pana Darcy’ego. Trudno mi w słowach opisać jak fenomenalna jest ta książka. Ją po prostu trzeba przeczytać!

  
Książka bierze udział w wyzwaniu "Kiedyś przeczytam".