"Mofongo" - Cecilia Samartin

 

Tytuł: Mofongo
Autor: Cecilia Samartin
Wydawnictwo: Bukowy Las
Data wydania: kwiecień 2013
Liczba stron: 384

"Jeżeli położysz się na ziemi, ludzie będą po tobie chodzić. Kiedy upadniesz, musisz szybko wstać i trzymać głowę wysoko. [...] Nikt tego za ciebie nie zrobi. Sam się musisz tego nauczyć"

Dziesięcioletni Sebastian ma nieuleczalną wadę serca, która sprawia, że nie może biegać i męczy się szybciej od rówieśników. Jego życie to ciągłe wizyty u lekarzy i oczekiwanie na kolejną operację, na którą obecnie jest za słaby. Jego babcia natomiast, po ostatnim wypadku przechodzi całkowitą metamorfozę. Farbuje włosy na rudo, zapala świeczki w całym domu i podejmuje się niegdyś porzuconej pasji – gotowania. Sebastian odnajduje azyl w domu babci Loli, która wprowadza go w tajniki portorykańskiej kuchni, ubarwiając wspólnie spędzany czas opowieściami o dziejach rodziny. Chłopiec z dnia na dzień staje się coraz silniejszy. Czy istnieje jeszcze nadzieja na  poprawę jego zdrowia?

O książce „Mofongo” słyszałam bardzo niewiele, niemniej zaciekawił mnie bardzo jej opis. Zastanawiałam się, czy wśród tylu książek o chorobach, możemy natrafić jeszcze na coś „innego”. Fakt, że główny bohater jest dziesięciolatkiem sprawił, że właśnie ta powieść wydawała mi się dość nietypowa.

"... ludzie, którzy tańczyli ze śmiercią, widzą to, czego inni nie zauważają, i dlatego są odważni"

Sebastian to chłopiec bardzo inteligentny, mimo swojego wieku i choroby. Jego rodzice starają się umniejszyć ogrom jego cierpień poprzez nieuświadamianie go w stadium choroby. Mimo to, chłopak jest bardzo spostrzegawczy i potrafi dojść do wniosków, którymi zawstydziłby niejednego dorosłego. Sądzę, że to właśnie główny bohater jest największą zaletą tej książki i nie dajmy się zwieść pozorom, że to dopiero nic nierozumiejące dziecko. Jego wiek, jeszcze bardziej podkreśla jak poważnie odbiera otaczający go świat.

Kolejną równie istotną postacią jest babcia Lola, która również przełamuje wszelkie stereotypy dotyczące starszych osób. W niektórych sytuacjach wydawałoby się, że postradała rozum, ale tak naprawdę, to jej osoba pokazuje czytelnikowi jakie wartości należy doceniać w życiu. Wzbudziła mój podziw swoją wszechstronnością oraz trafnymi spostrzeżeniami. Co więcej, podobało mi się, że była osobą charyzmatyczną, która nie boi wyrażać się swojego zdania i nie przystaje na wszystko, co każą jej robić dzieci, a ich uwagi o zdrowiu i rozsądku puszczała mimo uszu.

W książce możemy też poznać Sebastiana jako zwykłego ucznia, jego życie szkolne i relacje z rówieśnikami. Przybliża to istotny problem, jakim jest częsty brak zrozumienia, ignorancja oraz nieczułość na problemy drugiego człowieka, nawet wśród dzieci. Wszystko ma jednak głębszy wydźwięk, a autorka stara się również przekazać, jak wielki wpływ na zachowanie dziecka mają jego rodzice, co udało jej się perfekcyjnie.

"Jeżeli położysz się na ziemi, ludzie będą po tobie chodzić. Kiedy upadniesz, musisz szybko wstać i trzymać głowę wysoko. [...] Nikt tego za ciebie nie zrobi. Sam się musisz tego nauczyć"

Jak wspomina już sam opis książki, wspólnie spędzany czas z wnukiem, Lola ubarwia opowieściami o przeszłości. Jest to w dużej mierze podróż przez różne kultury i z ciekawością czytałam o obyczajach portorykańskich krewnych Sebastiana.

Nie obejdzie się jednak bez jednego „ale”. Wspomniałam już o wielu zaletach tej książki, ale spodziewałam się, że historia bardziej zadziała na moje emocje. Rzeczywiście w wielu momentach jest bardzo refleksyjna, aczkolwiek nie wzruszyła mnie ona jakoś szczególnie. Dopiero zakończenie, którego na marginesie w ogóle się nie spodziewałam, zdołało rozbudzić moje emocje. Początkowo trudno jest się wczuć w powieść i dopiero po jakimś czasie zaczynamy dostrzegać jej sens. Historia momentami wydaje się zbyt rozciągnięta i może to było powodem, dla którego nie osiągnęła tego oczekiwanego efektu.

Podsumowując, „Mofongo” jest z pewnością książką wartą przeczytania. Podejrzewam, że najbardziej spodoba się miłośnikom literatury obyczajowej lub psychologicznej, ale ja, mimo że nie zaczytuję się w podobnych książkach, w tej również znalazłam coś dla siebie. To, czy historia Was poruszy, czy też nie, zależy od każdej osoby osobna i jej charakteru. Tak więc, pomijając ten drobny szczegół, na którym się zawiodłam, powieść ma wiele zalet i żałuję, że nie jest bardziej znana.

Ocena: 7,5/10 

Książka bierze udział w wyzwaniu "Kiedyś przeczytam".