poniedziałek, grudnia 28

"Drugi oddech" - Philippe Pozzo di Borgo

"Kalectwo i choroba to ciąg załamań i poniżeń. Wówczas nadzieja jest tchnieniem życia; żeby je dobrze wykorzystać, trzeba wziąć drugi oddech. Maratończycy wiedzą, czym on jest. To coś w rodzaju stanu łaski. Oddech uspokaja się, pogłębia, ból znika. Dusimy się, chcąc żyć zbyt szybko, okazać się najlepszymi, wygrać wyścig. Ci, którzy po kilkudziesięciu kilometrach oddychają lepiej, potrafią wyobrazić sobie metę. Celem jest boska uczta, odnaleziona miłość"

 Philippe Pozzo di Borgo – człowiek sukcesu, arystokrata, mężczyzna zdrowy i w pełni sił, szczęśliwie żyjący z żoną. Do czasu…
W pewnym momencie jego życie zaczyna się rozpadać. Ukochana żona Beatrice choruje na raka i traci kolejne dzieci, a on sam ma wypadek na paralotni. Ta chwila nieuwagi sprawia, że jest sparaliżowany już do końca życia.
Czy wyobrażacie sobie, jak to by było w dosłownie jednej chwili stracić wszystko? Jak to by było nie móc w pełni korzystać z życia, jednocześnie mając świadomość jak wiele się straciło? Być całkowicie zdanym na łaskę innych? Patrzeć jak bliska Wam osoba cierpi, a nie móc jej pomóc?
Tego wszystkiego w bardzo krótkim czasie doświadcza francuski arystokrata Philippe Pozzo di Borgo. Człowiek, który zawsze miał wszystko i wierzył, że jego życie potoczy się jak w bajce, długo i szczęśliwie…  Lecz co jeśli coś temu przeszkodzi? Jak poradzi sobie w nowej rzeczywistości?
Kojarzycie może film „Nietykalni”, który powstał na kanwie tej historii? Obejrzałam go już jakiś czas temu i szczerze powiedziawszy nie sądziłam, że jest oparty na książce. Gdy pewnego razu zobaczyłam w księgarni okładkę książki z kadrem z filmu, kupiłam ją bez wahania, jako że film wywołał na mnie duże wrażenie i miałam nadzieję, że książka będzie jeszcze lepsza. Niestety, ale najwyraźniej ją przeceniłam.
Historia rozpoczyna się retrospekcją, gdzie Philippe zgłębia swoje dzieciństwo, młodość oraz dorosłe życie, odkrywając przez czytelnikiem wszystkie wspomnienia od czasu wypadku. Opisuje szczęśliwe chwile, które spełnił z żoną Beatrice, a także dociera do momentu wykrycia u niej raka. Dopiero tutaj, akcja zaczyna nabierać tempa i przestajemy się skupiać na samym Philippie, a na pierwszy plan wychodzi Beatrice. Jest to osoba warta podziwu, która mimo wielkiego cierpienia i bólu, stara się zachować pozytywne postrzeganie świata. Mimo świadomości, że w każdej chwili może umrzeć, stara się w swoich ostatnich chwilach w pełni korzystać z życia. Zaimponowała mi znacznie bardziej niż główny bohater, jako że nigdy nie użalała się nad swym losem i nigdy nie stawiała swoich problemów w centrum uwagi, a do swej choroby starała się podchodzić z dystansem. Z pewnością jej osobowość urozmaiciła tę historię.
Po dość długim wprowadzeniu, życie Philippe’a zostaje przerwane wypadkiem na paralotni. Zostaje przykuty do wózka inwalidzkiego, a tracheotomia sprawia, że w pierwszych miesiącach nie może również mówić. Decyduje się na zatrudnienie u siebie osoby, która mogłaby mu pomagać w codziennym życiu. Po odrzuceniu wielu kandydatów, jego wybór pada na Algierczyka Abdela, człowieka żyjącego na marginesie społeczeństwa.  Oczekiwałam, że jego postać zostanie trochę bliżej przybliżona czytelnikowi, niestety został przedstawiony dość powierzchownie, dopiero pod koniec książki mogliśmy poznać jego osobę, dzięki kilku zabawnym sytuacjom, które stworzył. Abdel jest całkowicie odmienny od Philippe’a, cechuje go porywczość i beztroskość, ale w trudnych momentach potrafi stać się odpowiedzialnym opiekunem. Philippe natomiast wydaje się zmęczony życiem i poważny, ale nawet on potrafi przywołać uśmiech na twarz w towarzystwie Abdela. Relacja między nimi jest ciekawa, ale krótka. Dopiero, gdy książka zbliżała się ku końcowi, mogliśmy zobaczyć przyjaźń, która między tą dwójką się zawiązała.
Beatrice i Abdel, mimo, że byli postaciami drugoplanowymi, są znacznie bardziej charakterystyczni niż główny bohater Philippe. Przez całą powieść wydawał mi się być płaski i bez wyrazu, a po wypadku miałam wrażenie, że całkowicie się poddał. Jedynie przy Beatrice jego osoba nabierała nieco koloru, ale takich momentów było niewiele. Spodziewałam się książki, która naprawdę ściśnie mnie za serce, ale do takich emocji było mi niestety daleko. Historia sama w sobie rzeczywiście jest wzruszająca, ale została przedstawiona w sposób, który nijak oddziaływał na czytelnika i jego uczucia, a jedyne emocje wywoływała postać Beatrice. Mnóstwo wspomnień, które przywoływał Philippe było całkowicie niepotrzebne, skupił się na oddaniu przeszłości, ale powierzchownie potraktował teraźniejszość. Możliwe, że patrzę na tę książkę przez pryzmat obejrzanego filmu, ale sądzę, że w nim wszystko zostało przedstawione dokładnie ze szczególnym zwróceniem uwagi na relację Philippe’a i Abdela. Z pewnością wniósł by trochę koloru i poczucia humoru do tej historii, ale to można było doświadczyć jedynie na jej ostatnich stronach. Dlatego do książki już raczej nie wrócę i nie mogę jej szczególnie polecić, ale może Ktoś chciałby obejrzeć film? ;)

Ocena: 5/10



10 komentarzy:

  1. Fabuła naprawdę ciekawa, ale po tym co napisałaś nie wiem czy jednak po nią sięgnę :/

    Pozdrawiam, Julia
    countrywithbooks.blogspot.com

    PS. Możesz pomyśleć o pisaniu w akapitach recenzji. Nie mówię, że to źle, ale moje oko zgubiło się kilka razy i pomyliło linijkę :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za radę ;) Rzeczywiście pisanie z akapitami to dobry pomysł, zastosuję je przy kolejnej recenzji :)

      Usuń
  2. Nie wiem czy przeczytam tą książkę.
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  3. Prawdę mówiąc spodziewałam się po tej książce czegoś lepszego. Szkoda, że nie wypadała idealnie, ale mimo to nadal chcę poznać tę historię.

    OdpowiedzUsuń
  4. Filmu nie oglądałam, ale słyszałam wiele pozytywnych opinii, więc na pewno w końcu go obejrzę. A jeśli chodzi o książkę to sama nie wiem. Myślę, że poprzestanę na filmie :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Nie oglądałam niestety tego filmu, ale chętnie się z nim zapoznam, a o książce jeszcze pomyślę :) /Claudie

    OdpowiedzUsuń
  6. Książka raczej nie, ale film jak najbardziej tak (po raz setny) :).

    Pozdrawiamy i zapraszamy do nas:
    rodzinne-czytanie.blogspot.com

    +obserwujemy :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Uwielbiam muzykę z filmu. A film obejrzę jeszcze nie raz. :)

      Usuń
  7. Na książkę raczej się nie skuszę, gdyż przytoczone przez Ciebie uwagi skutecznie mnie zniechęcają. Ale film z czystej ciekawości chętnie obejrzę.

    OdpowiedzUsuń
  8. Książki raczej nie przeczytam. Ale film oglądałam już kilka razy. I zakochałam się w muzyce, a zwłaszcza "Una Mattina". Piękna, polecam ci posłuchać
    Pozdrawiam
    Jadwiga
    Zajęcza Nora

    OdpowiedzUsuń