"Drugi oddech" - Philippe Pozzo di Borgo

"Kalectwo i choroba to ciąg załamań i poniżeń. Wówczas nadzieja jest tchnieniem życia; żeby je dobrze wykorzystać, trzeba wziąć drugi oddech. Maratończycy wiedzą, czym on jest. To coś w rodzaju stanu łaski. Oddech uspokaja się, pogłębia, ból znika. Dusimy się, chcąc żyć zbyt szybko, okazać się najlepszymi, wygrać wyścig. Ci, którzy po kilkudziesięciu kilometrach oddychają lepiej, potrafią wyobrazić sobie metę. Celem jest boska uczta, odnaleziona miłość"

 Philippe Pozzo di Borgo – człowiek sukcesu, arystokrata, mężczyzna zdrowy i w pełni sił, szczęśliwie żyjący z żoną. Do czasu…

W pewnym momencie jego życie zaczyna się rozpadać. Ukochana żona Beatrice choruje na raka i traci kolejne dzieci, a on sam ma wypadek na paralotni. Ta chwila nieuwagi sprawia, że jest sparaliżowany już do końca życia.

Czy wyobrażacie sobie, jak to by było w dosłownie jednej chwili stracić wszystko? Jak to by było nie móc w pełni korzystać z życia, jednocześnie mając świadomość jak wiele się straciło? Być całkowicie zdanym na łaskę innych? Patrzeć jak bliska Wam osoba cierpi, a nie móc jej pomóc?

Tego wszystkiego w bardzo krótkim czasie doświadcza francuski arystokrata Philippe Pozzo di Borgo. Człowiek, który zawsze miał wszystko i wierzył, że jego życie potoczy się jak w bajce, długo i szczęśliwie…  Lecz co jeśli coś temu przeszkodzi? Jak poradzi sobie w nowej rzeczywistości?

Kojarzycie może film „Nietykalni”, który powstał na kanwie tej historii? Obejrzałam go już jakiś czas temu i szczerze powiedziawszy nie sądziłam, że jest oparty na książce. Gdy pewnego razu zobaczyłam w księgarni okładkę książki z kadrem z filmu, kupiłam ją bez wahania, jako że film wywołał na mnie duże wrażenie i miałam nadzieję, że książka będzie jeszcze lepsza. Niestety, ale najwyraźniej ją przeceniłam.

Historia rozpoczyna się retrospekcją, gdzie Philippe zgłębia swoje dzieciństwo, młodość oraz dorosłe życie, odkrywając przez czytelnikiem wszystkie wspomnienia od czasu wypadku. Opisuje szczęśliwe chwile, które spełnił z żoną Beatrice, a także dociera do momentu wykrycia u niej raka. Dopiero tutaj, akcja zaczyna nabierać tempa i przestajemy się skupiać na samym Philippie, a na pierwszy plan wychodzi Beatrice. Jest to osoba warta podziwu, która mimo wielkiego cierpienia i bólu, stara się zachować pozytywne postrzeganie świata. Mimo świadomości, że w każdej chwili może umrzeć, stara się w swoich ostatnich chwilach w pełni korzystać z życia. Zaimponowała mi znacznie bardziej niż główny bohater, jako że nigdy nie użalała się nad swym losem i nigdy nie stawiała swoich problemów w centrum uwagi, a do swej choroby starała się podchodzić z dystansem. Z pewnością jej osobowość urozmaiciła tę historię.

Po dość długim wprowadzeniu, życie Philippe’a zostaje przerwane wypadkiem na paralotni. Zostaje przykuty do wózka inwalidzkiego, a tracheotomia sprawia, że w pierwszych miesiącach nie może również mówić. Decyduje się na zatrudnienie u siebie osoby, która mogłaby mu pomagać w codziennym życiu. Po odrzuceniu wielu kandydatów, jego wybór pada na Algierczyka Abdela, człowieka żyjącego na marginesie społeczeństwa.  Oczekiwałam, że jego postać zostanie trochę bliżej przybliżona czytelnikowi, niestety został przedstawiony dość powierzchownie, dopiero pod koniec książki mogliśmy poznać jego osobę, dzięki kilku zabawnym sytuacjom, które stworzył. Abdel jest całkowicie odmienny od Philippe’a, cechuje go porywczość i beztroskość, ale w trudnych momentach potrafi stać się odpowiedzialnym opiekunem. Philippe natomiast wydaje się zmęczony życiem i poważny, ale nawet on potrafi przywołać uśmiech na twarz w towarzystwie Abdela. Relacja między nimi jest ciekawa, ale krótka. Dopiero, gdy książka zbliżała się ku końcowi, mogliśmy zobaczyć przyjaźń, która między tą dwójką się zawiązała.

Beatrice i Abdel, mimo, że byli postaciami drugoplanowymi, są znacznie bardziej charakterystyczni niż główny bohater Philippe. Przez całą powieść wydawał mi się być płaski i bez wyrazu, a po wypadku miałam wrażenie, że całkowicie się poddał. Jedynie przy Beatrice jego osoba nabierała nieco koloru, ale takich momentów było niewiele. Spodziewałam się książki, która naprawdę ściśnie mnie za serce, ale do takich emocji było mi niestety daleko. Historia sama w sobie rzeczywiście jest wzruszająca, ale została przedstawiona w sposób, który nijak oddziaływał na czytelnika i jego uczucia, a jedyne emocje wywoływała postać Beatrice. Mnóstwo wspomnień, które przywoływał Philippe było całkowicie niepotrzebne, skupił się na oddaniu przeszłości, ale powierzchownie potraktował teraźniejszość. Możliwe, że patrzę na tę książkę przez pryzmat obejrzanego filmu, ale sądzę, że w nim wszystko zostało przedstawione dokładnie ze szczególnym zwróceniem uwagi na relację Philippe’a i Abdela. Z pewnością wniósł by trochę koloru i poczucia humoru do tej historii, ale to można było doświadczyć jedynie na jej ostatnich stronach. Dlatego do książki już raczej nie wrócę i nie mogę jej szczególnie polecić, ale może Ktoś chciałby obejrzeć film? ;)

Ocena: 5/10